Dzień jak co dzień. Zajmujesz się swoją robotą, aż tu nagle bach dostajesz w głowę łopatą. Bach i żelastwo ląduje frontalnie na twojej twarzy. Nie wiadomo kto. Nie wiadomo dlaczego. To wielki problem, kiedy zdaje ci się, że nie masz wrogów. Jonny ma jeszcze większy problem, bo wrogów ma aż na pęczki. Jest jego najlepszy przyjaciel, którego żonkę obrabia w niewielkich chatce, że aż deski odpadają. Jest ojczym, który nie może liczyć na odrobinę nawet pomocy ze strony dorosłego przecież pasierba. Wreszcie jest połowa miasteczka, która była na tyle naiwne, że pożyczyła Jonny'emu pieniądze. Jonny jednak nie przypuszcza, że bliskie spotkanie czwartego stopnia ze sprzętem gospodarstwa domowego to zaledwie czubek góry lodowej.

Na film wybrałem się tylko i wyłącznie z jednego powodu: Jens Lien. To reżyser "Kłopotliwego człowieka", który to obraz bardzo przypadł mi do gustu. "Jonny Vang" jest jednak produkcją o całą klasę słabszym. Owszem widać sporo cech wspólnych, zwłaszcza jeśli chodzi o czarne (lecz świetne) poczucie humoru. Film niby ma wszystkie składniki dobrego obrazu, jednak zabrakło w nim polotu i lekkości. Wszystko to wygląda tak jakoś męcząco topornie, przez co całość niestety nuży swoją nierównością. Niektóre sceny są świetne, całość oceniam jednak jako film przeciętny.