Jeśli 85-minutowy film oglądałam na 4 raty, to coś zdecydowanie było nie tak. Tylko co? Bo przecież w filmie jest miejsce i na uśmiech, i na refleksję, i na dramat, a w międzyczasie także na zagadkę. W sumie całkiem typowy skandynawski miks, czyli coś, co zwykle ogląda się przynajmniej nieźle. A tymczasem całość jakaś wymęczona i nienaturalna. Zirytowało mnie (zamiast zaskoczyć, zszokować, zasmucić?) końcowe wyznanie Magnusa - już wspominałam przy kilku okazjach, że nie cierpię takiego finałowego przedramatyzowania, a w tym przypadku w ogóle opowieść trąci jakąś koszmarną groteską i jawi się jako próba udziwnienia filmu na siłę (bo o co właściwie chodzi z tym wypadkiem? Ma usprawiedliwiać zdrady Tuvy? Mało subtelna wymówka). A później "żyli długo i szczęśliwie" w zgodnym trójkącie + dziecko. Chociaż jako płachta na konserwatystów - całkiem niezłe. ;)